گرياندن مردم با هر وسيله ممكن

محدث نورى در كتاب لؤ لؤ و مرجان مى گويد كه يك عالم يزدى براى من نقل كرد كه سفرى از يزد از راه كوير مشرف مى شدم مشهد براى زيارت امام رضا (عليه السلام). مصادف شديم با ايام محرم .ديدم كه شب عاشورا است و ما به يك دهى رسيده ايم . متاءثر شدم كه اين ايام عاشورا ما نرسيديم به مشهد لااقل به يك شهرى كه در آن عزادارى بشود. گفتيم : بالاخره ده هم هر چه باشد لابد يك مراسمى در آن هست . پرسيديم ، معلوم شد يك تكيه اى هست و آن جا مردم اقامه عزادارى مى كنند. رفتيم ديديم يك بابا روضه خوان دهاتى در آن جا رفت منبر. وقتى كه رفت بالاى منبر نشست ، ديدم خادم مسجد رفت يك دامن سنگ آورد ريخت در دامن اين آقا مداح يا روضه خوان . من تعجب كردم كه اين براى چيست ؟ مقدارى روضه خواند، ولى كسى گريه نكرد. گفت : چراغها را خاموش كنيد. چراغها را خاموش كردند. تا چراغها را خاموش كردند، شروع كرد به سنگ پراندن به سر اين و آن ، فرياد مردم بلند شد، جيغ و داد مردم بلند شد و بالاخره گريه كردند. بعد كه كار تمام شد من به او گفتم : اين چه كارى بود؟ اين جنايت است و ديه دارد، چرا اين كار را كردى ؟ گفت : اين مردم براى امام حسين (عليه السلام) جز از اين راه گريه نمى كنند. به هر حال بايد اشك مردم را جارى كرد، از هر وسيله شده بايد استفاده كرد.

سيرى در سيره نبوى (ص )، صص 171 - 170

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: